Trzy nieudane kiszonki

Porażki, podobnie jak sukcesy - nie mają końca. Jedne rzeczy wychodzą zaskakująco dobrze, inne - równie zaskakująco psują się. (Na marginesie - pamiętajmy, że w przyrodzie nie ma czegoś takiego jak „psucie” - są po prostu różne procesy. Gnicie lub pleśń to także życie - tyle że biorą w nim udział drobnoustroje, które niekoniecznie chcielibyśmy spożywać...)

Nie można panicznie bać się porażek - bez tego nie ma przecież doświadczenia, nauki, postępu. Oczywiście za każdym razem szkoda mi zmarnowanego jedzenia. Staram się zrozumieć, na czym polegał błąd, by nie popełnić go ponownie. Sól, woda, słoiki, metody - są przeważnie elementem stałym. Zmieniają się składniki, a także warunki zewnętrzne, np. temperatura.

Przy okazji przypominam o podstronie NIE KIŚ - mam nadzieję, że lista, którą na niej tworzę, będzie pomocna zwłaszcza dla osób rozpoczynających przygodę z kiszeniem.


A więc trzy nieudane kiszonki - aby nie przerażać osób początkujących zgrupowałam je w jeden zbiorczy wpis.

1. MŁODE LISTKI BURAKA

Tutaj wyglądają jeszcze bardzo niewinnie...

Właściwie to chyba są kiełki. W każdym razie w supermarkecie leżały koło szpinaków, rukoli, roszponki itp. Pomyślałam, że skoro można kisić botwinę, to czemu nie spróbować z tymi maleństwami? Niestety nie był to dobry pomysł.

Listki umyłam,  wrzuciłam do słoiczka, wsypałam sól, dodałam czosnek, zalałam wodą, wymieszałam i odstawiłam - tradycyjna procedura dla kiszonki zalewanej. Już na drugi dzień (było około 25°) w słoiku zaczęło buzować. Wypływający płyn nieco śmierdział, ale pomyślałam, że dam mikro-listkom szansę. Po kilku kolejnych dniach stwierdziłam, że muszę przenieść słoik do lodówki. Ta próba ratowania sytuacji nie powiodła się. Po kolejnych kilku dniach nastąpiła konfrontacja - po otwarciu słoika rozszedł się straszny smród, a zawartość szybko wylądowała w toalecie... Jednocześnie przypomniał mi się kiszony jarmuż z początków naszych doświadczeń kiszarniczych - odór bardzo podobny.

Na górze listki, na dole głównie ogonki liściowe.

2. BOTWINA

Czyli nać młodych buraków. Podejrzewam, że gdybym ograniczyła się tylko do ciemnoróżowych ogonków, kiszonka udałaby się bez problemu. Niestety, podobnie jak w kiszonce powyżej, zawiniły ciemnozielone liście. Po otwarciu słoika śmierdziało, choć mniej niż przy młodych listkach buraka (zauważcie, że proporcja różowego do zielonego jest tu inna niż u młodych listków - tam zdecydowanie dominuje zieleń!). Gdy, wyrzucając liście, dotarłam do głębszych pokładów słoika, zapach był lepszy i przypominał po prostu kwas buraczany - a tam na dnie były głównie ogonki. A więc - same ogonki liściowe prawdopodobnie ukiszą się świetnie, natomiast z liśćmi bądźcie ostrożni.

Moje nieudane szparagi.

3. SZPARAGI ZIELONE

O ile szparagi białe w końcu się udały (choć dopiero za drugim razem), to zielone niestety wyszły potwornie - pieniły się i śmierdziały. Co ciekawe, w tym samym czasie zielone szparagi nastawiła Ela, mama Sahiba i wyszły jej bardzo dobrze! Czym różniły się nasze kiszonki? Otóż w mojej znalazły się szparagi razem z główkami pędów. Ela dała tylko łodygi i z tego, co widzę na zdjęciu, porządnie je obrała. Myślę, że nawet jeśli moje szparagowe główki nie były ani trochę popsute na etapie nastawiania, to jednak jest to część roślinna bardzo ciemna i bardzo aromatyczna, a przez to trudna do kiszenia. Zapach po otwarciu słoika był jeszcze inny niż w dwóch powyższych kiszonkach - raczej zatęchły, nieprzyjemny.

Optymistyczny akcent na koniec - udane szparagi Eli, mamy Sahiba.

Ciemnozielone warzywa kolejny raz pokazały, że są bardzo trudnym tematem do kiszenia. Jeśli bardzo chcecie z nimi eksperymentować, to polecam na początek dodawać niewielkie ilości do innych, sprawdzonych warzyw (np. kapusta pekińska z małą domieszką pokrzywy). Na szczęście mamy też duży wybór warzyw w innych kolorach i tego się trzymajmy. ;)